Depresja

Depresja jest najbardziej rozpowszechnionym i najczęściej występującym zaburzeniem psychologicznym. Jej symptomy to smutek, przygnębienie, odczuwalny brak szczęścia, brak motywacji do wykonywania codziennych czynności, apatia.

Często depresję wywołuje strata. Wprawdzie strata i ból są nieodzownym elementem naszego życia. Przecież nie raz najdroższe nam osoby nas odrzucają, doświadczamy braku pieniędzy, nie udaje nam się zdobyć wymarzonej pracy, umierają najbliżsi. Każdy z nas w obliczu straty przejawia któryś z symptomów depresji. Stajemy się smutni, zniechęceni, apatyczni i bierni, a przyszłość widzimy w czarnych barwach. Jest to normalna reakcja.

Skąd zatem u jednych depresja występuje, a u innych nie?

Wiele jest hipotez na ten temat. Warto przyjrzeć się temu, że osoby, które doświadczyły utraty we wczesnym dzieciństwie (np. utraciły możliwość adekwatnej i wystarczająco dobrej opieki ze strony osoby znaczącej np. matki) są podatne na to, że kolejna strata wywoła depresje. Warto zaobserwować u siebie czy smutek i brak motywacji do życiowych zadań przemijają, czy też zaburzenie nastroju staje się wyrazistym i rozległym symptomem emocjonalnym. Ważna jest również zmienność dobowa smutku. Bowiem osoby w depresji najgorzej czują się rano, później ich nastrój nieznacznie się poprawia.

Utrata zainteresowań zaczyna się zazwyczaj od niewielkiej ilości obszarów, np. od pracy zawodowej. Z czasem także funkcje biologiczne, takie jak jedzenie lub seks przestają pociągać. Większość pacjentów cierpiących na depresję nie czerpie z czasem przyjemności ze swoich głównych zainteresowań życiowych jak praca, sport, kino, spotkania ze znajomymi. Zdarza się, że pacjenci tracą w pewnym stopniu swoje uczucia wobec innych ludzi. Skupieni na swoim przejmującym smutku są jakby otępiali na innych.

Dodatkowo należy wspomnieć o symptomach poznawczych. Osoba w depresji widzi siebie i świat w negatywnym świetle. Ma niską samoocenę, a przyszłość jawi jej się jako zagrażająca i beznadziejna. Również bilans przeszłości jest dla cierpiących niekorzystny. Depresyjny człowiek jest przekonany że nic mu się nie udało i co gorsze to on ponosi za to odpowiedzialność. Uważa siebie za gorszego i niekompetentnego. Sądzi że nie posiada cech, takich jak talenty czy atrakcyjność własna, które umożliwiłyby mu sukces.

Kończąc artykuł pozytywnie, pragnę z całym przekonaniem zauważyć, że podjęcie leczenia często przynosi wymarzoną ulgę w bólu i powoduje wyzdrowienie bez nawrotów. Objawy, które często spowodowała niewystarczająco dobra relacja z osobą, która była dla nas ważna w dzieciństwie, tracą na silę lub w ogóle przestają dokuczać, kiedy pacjent nawiązuje bezpieczną, pełną zrozumienia i leczącą więź z psychoterapeutą.