Dlaczego unikamy seksu?

Ból głowy, pojawiający się za każdym razem, gdy mąż wraca wcześniej z pracy, przedziwna, nagle ogarniająca senność o godzinie ósmej wieczorem, przebywanie do późnych godzin w pracy, nie zważając na to, iż partnerka od dawna czeka w domu, te i inne sytuacje zdarzają się naprawdę. Typowy ból głowy, pojawiający się u kobiety o dziwo za każdym razem, gdy dochodzi do sytuacji, w której mąż proponuje współżycie, opowiadany jest już nawet w dowcipach. Spanie po 12 godzin dziennie, tłumaczone wielkim zmęczeniem po całym dniu pracy to często również bardzo skuteczny sposób uniknięcia kontaktu seksualnego. Nadmiar pracy jest zawsze świetną wymówką do pozostania w niej po godzinach.

Powyższe zachowania, tłumaczone zazwyczaj obowiązkami, przemęczeniem czy stresem, tak naprawdę często są objawami zaburzeń seksualnych. Sama osoba zachowująca się w ten sposób, nie zawsze jednak zdaje sobie z tego sprawę, skutecznie wypierając informację o tym, że w jej związku może dziać się coś złego i szukając przyczyn gdzie indziej.

Powyższe zdarzenia to przykładowe sytuacje, w których mamy do czynienia z brakiem potrzeb seksualnych – jedną z najczęściej występujących dysfunkcji seksualnych wśród kobiet, oraz coraz częściej występującym problemem u mężczyzn. Jest to sytuacja, w której kobieta, lub mężczyzna, nie odczuwają potrzeb seksualnych, lub odczuwają je w bardzo niewielkim stopniu, nie wystarczającym, do prowadzenia satysfakcjonującego dla obu stron życia seksualnego. Osoba dotknięta tą dysfunkcją zazwyczaj nie inicjuje kontaktów seksualnych, nie masturbuje się i nie fantazjuje na tematy seksualne. Często określa swój stan stwierdzeniem „Seks mógłby dla mnie nie istnieć”.

Dysfunkcja ta może przyjąć dwie formy. Może być pierwotna – oznacza to, że dana osoba nigdy nie odczuwała potrzeby odbywania stosunków seksualnych, seks był jej obojętny lub kojarzył się z „przykrym obowiązkiem”. Druga forma to wtórna – brak ochoty na seks pojawił się w pewnym momencie życia, który poprzedzony był prowadzeniem satysfakcjonującego życia seksualnego. W tym pierwszym przypadku dysfunkcję zazwyczaj trudniej jest wyleczyć, ponieważ jej przyczyny dotyczą głębszych obszarów psychiki. Mogą wiązać się z zaburzonymi relacjami z rodzicami, pochodzeniem z rodziny, gdzie seksualność postrzegana była jako coś złego, nieakceptowaniem siebie w roli kobiety lub mężczyzny, doświadczeniem molestowania seksualnego w przeszłości.
W przypadku dysfunkcji wtórnej, najczęstszą przyczyną są różne nieprawidłowości w relacji partnerskiej, takie, jak nierozwiązane konflikty, żal i pretensja do partnera, brak zaufania, nuda i monotonia w związku, utrata atrakcyjności partnera.

Nie zawsze jednak przyczyn braku ochoty na seks należy upatrywać w czynnikach psychicznych, ponieważ dysfunkcje seksualne mogą być jednym z objawów niektórych chorób, lub skutkiem ubocznym przyjmowania leków. Do najczęstszych chorób, którym towarzyszy brak potrzeb seksualnych należą cukrzyca, nadciśnienie i inne choroby układu krążenia, zaburzenia hormonalne, depresja. Dodatkowo negatywnie na seksualność mogą wpływać miedzy innymi leki antydepresyjne, na nadciśnienie oraz przeciwcukrzycowe.
Problem braku potrzeb seksualnych często jest bagatelizowany. Partnerzy powtarzają sobie, że samo przejdzie, że trzeba jeszcze poczekać, że na pewno będzie lepiej. Tymczasem poprawa nie nadchodzi, a wręcz przeciwnie. Nie leczony problem może zacząć narastać – wtedy brak potrzeb seksualnych może przekształcić się w awersję, polegającą na odczuwaniu wstrętu i obrzydzenia do partnera lub do wszelkich kontaktów seksualnych. Warto więc zawczasu poszukać pomocy specjalisty i podjąć leczenie.